Hoe vaak worden we alleen al in één week niet gefrustreerd door onze partner? Frustratie is misschien een groot woord, maar toch, we krijgen onze zin niet en worden belemmerd of niet bijgestaan door degene waar we veel van houden.
Voorbeelden die misschien herkenbaar zijn: “nee, ze wil geen voetbal kijken, nee, ze heeft geen zin in een knuffel. Nee, hij wil de was niet mee helpen vouwen, nee, hij gaat de krant lezen en heeft geen zin in “the Voice”.
Lekker alleen op de bank liggen zappen e.d., echte mannen-dingen zonder dat iemand er iets van zegt, is er niet meer bij.
Of lekker romantische series kijken, de een na de ander, chocola, e.d. echte vrouwen-dingen, zonder dat iemand zich er mee bemoeit. Dat kon vroeger samen met je vriendinnen zo fijn zijn.
Vaak moet je je terrein inleveren lijkt het wel of moet je jezelf rechtvaardigen en voor jezelf opkomen.
Had ik de ruimte maar voor mezelf, dat zou veel makkelijker zijn denk je dan wel eens. Soms leiden dergelijke gedachten tot een weerwoord zoals ‘jij moet ook altijd jouw programma kijken’ of ‘jij denkt ook alleen maar aan jezelf’. En dit soort reacties leiden maar al te makkelijk tot irritatie en ruzie.
Hoort dat bij een een relatie? Irritatie en frustratie? Soms zelfs strijd?
Of moeten we ons realiseren dat we allemaal anders zijn, met eigen wensen en behoeften. En dat we daarin soms wel erg verwend zijn. We hebben vaak jaren alleen gewoond, of met zijn tweeën zonder kinderen en deden veelal waar we zin in hadden. Niemand die ons lastig viel. Geven en nemen, daar dachten we nauwelijks over na.
Als je samen een huis hebt, kinderen, dat moet je wel delen. En dat is niet altijd makkelijk. We zijn erg gewend aan onze eigen spullen en eigen ruimte. Onze telefoon bijvoorbeeld. Onze bank of stoel.
Delen is niet meer van deze tijd. We leven in een geïndividualiseerde samenleving waar iedereen voor zijn eigen behoeftes zorgt. De tijd dat er een telefoon in de gang hing en dat we in overleg met iemand gingen bellen. Of dat we samen bepaalden waar we naar keken op TV, als er al een keus was.
Het is niet gemakkelijk om in deze tijd gewoon rekening met elkaar te houden, je te schikken naar de wens van een ander. Een relatie bestaat uit geven en nemen, iets voor de ander over hebben met als resultante aandacht, genegenheid en geborgenheid.
Vervang eigen belang dus door geven en accepteren dan krijg je een relatie waarin je elkaar de ruimte geeft en je in harmonie kunt samenzijn.